Վահան Տերյան.

Մթնշաղ

Ես սիրում եմ մթնշաղը նրբակերտ,

Երբ ամեն ինչ երազում է հոգու հետ,

Երբ ամեն ինչ, խորհրդավոր ու խոհուն,

Ցնորում է կապույտ մութի աշխարհում...

Չըկա ոչ մի սահման դնող պայծառ շող,

Աղմուկի բեռ, մարդկային դեմք սիրտ մաշող.—

Հիվանդ սիրտըդ չի՛ տրտնջում, չի՛ ցավում,

Որպես երազ մոռացումի անձավում.

Եվ թվում է, որ անեզր է ամեն ինչ —

Ու ողջ կյա՛նքդ — մի անսահման քաղցր նինջ...

ԱՆԾԱՆՈԹ ԱՂՋԿԱՆ

Լույսն էր մեռնում, օրը մթնում.

Մութը տնից տուն էր մտնում.

Ես տեսա քեզ իմ ճամփի մոտ,

Իմ մտերի՛մ, իմ անծանո՛թ։

Աղբյուրն անուշ հեքիաթի պես

Իր լույս երգով ժպտում էր մեզ.

Դու մոտեցար մեղմ, համրաքայլ,

Որպես քնքուշ իրիկվա փայլ։

Անակնկալ բախտի նըման,

Հայտնվեցիր պայծառ-անձայն.

Անջատվեցինք համր ու հանդարտ,

Կյանքի ճամփին մի ակնթա՜րթ...

ՑՆՈՐՔ

Նա ուներ խորունկ երկնագույն աչքեր,

Քնքուշ ու տրտում, որպես իրիկուն.

Նա մի անծանոթ երկրի աղջիկ էր,

Որ աղոթքի պես ապրեց իմ հոգում։

Նրա ժպիտը մեղմ էր ու դողդոջ,

Որպես լուսնյակի ժպիտը տխուր.

Նա չուներ խոցող թովչանքը կնոջ.—

Նա մոտենում էր որպես քաղցր քույր...

Իմ հուշերի մեջ ամենից պայծառ,

Իմ լքված սրտի լուսե հանգրվան,

Քո՛ւյր իմ, դու չըկաս, քո՛ւյր իմ դու մեռար,

Ու քեզ հետ հոգուս լույսերը մեռան...

ԱՇՆԱՆ ԵՐԳ

Ցրտահա՜ր, հողմավա՚ր.

Դողացին մեղմաբար

Տերևները դե ղին,

Պատեցին իմ ուղին...

Ճաճանչները թոշնան...

Կանաչներիս աշնան —

Իմ խոհերը մոլար՝

Ցրտահա՜ր, հողմավա՜ր...

Կրակներըս անցան,

Ցուրտ ու մեգ է միայն.

Անուրջներըս երկնածին

Գնացի՜ն, գնացի՜ն...

******************************************************************

Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր,

Գիշերի պես խորհրդավոր.

Քո մեղավոր, խորհրդավոր աչքերը մութ,

Որպես թովիչ իրիկնամուտ։

Քո աչքերի անծայր ծովում մեղքն է դողում,

Որպես գարնան մթնշաղում։

Քո աչքերում կա մի քնքուշ բախտի վերհուշ,

Արբեցումի ոսկե մշուշ։

Մոլորվածին անխոս կանչող փարոսի շող,

Քո աչքերը հոգի տանջող։

Ես սիրում եմ գգվող-անգութ աչքերըդ մութ,

Որպես գարնան իրիկնամուտ։